ადამიანო

გადამრია დროებამ და გადამრია ამინდმა,
აღარვიცი რას ვფიქრობ და აღარ ვიცი რა მინდა,
დაილია ფიქრები და შენს ქუჩაზეც გაწვიმდა,
იღიმოდნენ ღმერთები და გვიყურებდა მთაწმინდა.
აშრიალდა ჭადრები და გაიშალა გრაგნილი,
დაიწერა ისტორია , გაიგზავნა გზავნილი,
მინდა შენი ღიმილები ღმერთებისგან თარგმნილი,
შენი გზების გავლა მინდა რაც აქამდე გავლილი,
გაქვს და ალბათ სიყვარულმა არც კი იცის დრო,
როგორ მინდა ჩაგეხუტო და თან გიამბო,
თუ ამხელა სიყვარულში ერევიან ხო,
რა ცუდი და ბოროტი ხარ ადამიანო.
დავაგვიანე და მაპატიონ დარდებმა ,
გადაიღონ ფირები და შეინახონ კარდებმა ,
მე გავლილმა ისტორიამ ერთი რაღაც მაჩვენა,
რაღაც ახალი იწყება სადაც ძველი მთავრდება.
აქ ჭაობიან ადგილებს დასჩვსვიათ ჩაძირვა,
ეგ თვალები მაგიჟებს არ მინდოდა ამის თქმა,
აგრიათ და მერე თქვენ ცოდვება თუ გაგრიყათ,
დამნაშავე თქვენ ხარ თვენის თავის რა გითხრათ.
ანუ გამოძრეთ პირიდან ჩადებული რაცა გაქვთ,
და მერე ზემოთ აიხედე ნახე თურმე
რა ცაგვაქ,
რა ლამაზი სამაყრო და რა ლამაზი ბუნება,
და მაინც იმაზე რომ ფიქრობთ როგორი ცდუნება,
თქვენი ცხოვრებაა უფრო, ფეხის გადაბრუნება,
და იმ გზებიდან გადასვლაა , რაც აღარ დაბრუნდება.
შენი მოვალეობაა გააჩერო ტაქსები და გაიკეთო უკან შენი აბსურდული ფანჩები.
იდეები , კიდეები, ხიდები და კადრები,
სიმღერები , თუფაქი და არც ვუთენგი ნაკლები,
მაშინ აინთები როცა არასოდეს ჩავქრები ,
ანუ არასდროს მოგიწევს , რომ ააწყო ფააზლები.
და ამოყარე ნაშები და ჩაუჯექი ჯიბეზე ,
ოღონდ ისე ქენი ფეხი არ დაგიცდეს კიბეზე.