ჭაღარა ქალაქს

მე ისევ ვუთმენ,- ვუთმენ ამ შეშლილს,
ჭაღარა ქალაქს და კვლავ  მაბოდებს...
და როგორც ჰკრავენ- ნაკუწებს შეშის,
ისე ვაგროვებ მე მის ნაფოტებს!

დაიტევს, ნეტავ, შლეგად-მომგვანო,-
ეს გული, ცივი და დარეული-
რომ მასზე ფიქრმა, ერთად მომგვაროს-
თრთოლვა და ზიზღი გადარეული,

რომ ალუბლების საყურით ყურზე-
ისე ვუსმენ და ისე ვდარაჯობ,
როგორც მეველე- უმწიფარ ყურძენს...
როგორც მეველე- ყურძენს და რა სჯობს,

თუ დღეებს ვავსებ უშინაარსოდ,
მსგავსად სტატიის, როს გაიელვებს,
რომ ამოავსოს, ავსოს და ავსოს,
შემორჩენილი სიცარიელე!

და ეს ქალაქიც მითმენს! და ითმენს-
შეხებას ხელის- აღარა თბილის!
     და... გულიც, ალბათ, იმდენს დაიტევს-
     რამდენიც ძალუძს ჭაღარა თბილისს!

თამთა მუმლაძე ✏