,,ქიანა"

ახლა, ყველგან წვიმებია, ქიანა!
(მახსოვს, ადრე, წვიმებს როგორ ჩემობდი...)
ქარიშხლები ისევ ისე ჰქრიან და
ღვინო... 
           შაქრის პურები და... 
                        ჩვენ ორნი...

თბილ ბუხართან სასმისები- რქიანა,-
მნუსხავდა, მე,- მინდვრიან და მთებიან...
(ახლა, ბუხარს ვინღა ანთებს, ქიანა!-
ერთმანეთის 
           სიყვარულით
                             თბებიან...)

თუ წახვედი, ან სულ წადი... მოდი ან!-
გონებიან! 
         ფიქრებიან! 
                   თვალიან!
ან დაბრუნდი, ვით ბრუნავენ მოდიდან-
სახიან- და...
         ტანიან- და...
                    მთვარიან-...

რად იბევრე... 
                    მე კი დავრჩი იმ ერთად!
(სიყვარულის საზღაური მეძვირა...)
ვსუნთქავ, მხოლოდ, ყურძნის წვენის იმედად-
მასში, ხან დარდს... ხან კი დარდი მე მძირავს!

ახლა, ძალაც  დაეკარგათ მაგნიტებს...
(მაგნიტები სახელადღა ჰქვიან და...)
რაც წაიღე- დააბრუნებ მაგ ნივთებს!
მაგ ჭრელ კაბას დააბრუნებ, ქიანა!

თორემ, სკივრი, სკამი- ბღავის ხმიანა!
ღვინო...
          შაქრის პურები და
                       ჩვენ ორნი....
ახლა, ყველგან წვიმებია, ქიანა...
მახსოვს, ადრე, წვიმებს როგორ ჩემობდი...

თამთა მუმლაძე