განშორება

მამშვიდებს, ვუსმენ მოლებს და რაბებს-
მესმის- გალობენ... ჩანს- საღამოა!
და ქარი ისე ანგრევს დარაბებს,
თითქოს, ბოლოა და აღარ მოვა...

მე, ახლა, ისეთ ოთახში ვწევარ,-
სიცარიელე მხოლოდ ჩემშია...
სარკეში რომ ჩანს, ის რაღაც- მე ვარ,
ის რაღაც მე ვარ და ვით მე- შია!

მტერი, ეს სარკე,- მარჩენს აღარა
და ერთიანად მიბრუნებს ვალებს!
    შენ, იქნებ, გავხარ დედას,- ჭაღარას,
თავსაფრის კუთხით რომ იწმენდს თვალებს

და მე კი ვგავარ, ბავშვს,- ნორჩს,  პატარას,
რომ აფათურებს სუსტ და ურჩ ხელებს...
და მალოდინებ, როგორც თათარა-
ამოსავლებად ასხმულ ჩურჩხელებს...

და ვუსმენ... 
ვუსმენ...-
             მოლებს და რაბებს...
თვალნი ქრებიან, 
               ჩანს- საღამოა...
      ეს ქარიც ისე ანგრევს დარაბებს,
      თითქოს, ბოლოა და აღარ მოვა...

თამთა მუმლაძე ✏