არდაბრუნება

მთვარე რომ ქრება,
 წარბებს რომ შეჰყრის... 
და ყველა დუმს, როს, გარდა- ბუნების,-
დღე, ვიღაცისთვის, იწყება შეყრით
და ვიღაცისთვის- 
                               არდაბრუნებით!

მიდიან ჩუმად. 
ჰპოვებენ მსგავს, სად...
   და ძველ წერილებს, ნაფნტს- ეზოებს-
იმ უკანასკნელ ფოთლების მსგავსად,
ცოცხს გააყოლებს, შორს, მეეზოვე

და რჩება სევდა,- 
ჟამიდან-ჟამზე
აშინებს დამრჩენს, ძალიან დაღლილს,
როგორც წარწერა ჟანგიან კარზე-
,,ეზოში ძალზედ ავია ძაღლი!"

და ცდა-
იმ ძველის... კიარა- ახლის-
საღ აზრს რომ წამლავს, ან და- გუნებას..
    
      ო, ეს მშიშარა, მშიშარა ხალხი!
      ო, ეს წყეული- არდაბრუნება!

თამთა მუმლაძე ✏