მე და ძაღლი

მე და ძაღლი მივყვებოდით შარას!
მეგობარი, ჩემი, მსგავსი ჭადრის!
ქედს ვუხრიდით ქარს, თავხედს და აშარს!
ლამის ფოთლის, დაგვახურა, ჩადრი!

გავერიდე ხალხს, შლეგსა და აშლილს!
ამძაფრებდა რაღაც, თითქოს, ავდარს...
შევხედე და უნებურად გავშრი!-
ძაღლი
             წამით
                          ადამიანს
                                     ჰგავდა!

მადლი უფალს, მომეჩვენა! არა!
სხვებს ხრამი ხვდა, წილად მერგო ბარი!
მე და ძაღლი მივყვებოდით შარას...
ძაღლი,- ჩემი კარგი მეგობარი!

თამთა მუმლაძე ✏