მორფევსისაკენ

სადღაც სძინავთ, უჩუმრად, თავაწყვეტილ გრიგალებს!
ალბათ, სადღაც ღრმად სთვლემენ, ჩემი ორეულებიც...
ჩემი სული, დაღლილი,- ქარის მსგავსად გრიალებს 
და გონება- კედრების, ძილებმორეულების!

მინდა ანგელოსივით... აღარ მინდა ალქაჯად...
ველოდები შუაღამეს- ფიქრებისგან გამყაროს!
მინდვრის ფარვანებივით შემოსეულ აზრთა ჯარს,
ზმანებისკენ ვუშვებ და ვერინდები სამყაროს.

სიმშვიდისკენ დაიწყო თვლა უკუღმა- შვიდიდან,
        ძვრა შეწყვიტა გონებამ,  მსგავსად მოლეულების!
და მე, როგორც არასდროს, ახლა, ისე მშვიდი ვარ!
ალბათ, სადღაც გიჟს გვანან- ჩემი ორეულები!

თამთა მუმლაძე ✏