წყეულ ქალაქს...

ლამის სული ამომართვას სიცხემ!
გავეცალო, უნდა, წყეულ ქალაქს!
ცრემლის გარდა- აქ მე ვერა ვიცხე...
ვერაფერი დავუტოვე დალაქს...

შევაფარე თავი, ჩემი, ხან სად!-
ხან ნესტიან, ღვინით სავსე სარდაფს...
ხანაც გავხდი მოსაწევის ხასა...-
      ლამის ფასი დავუკარგე სადაფს!

აქ არაფერს არაფერი არ აქვს...
აქ საშველად ხელებსაც ვერ იქნევ!
შეველიო, უნდა, წყეულ ქალაქს,
თორემ, სული ამომართვას, იქნებ...

თამთა მუმლაძე ✏