თავი ეხდება...

თავი ეხდება ვნების სარკოფაგს!
ეჭვი, შორს მდგარი, წუხს და ბოლთას სცემს!
წამიც და დაჰყრის ღვარძლებს საყოფად,
შესაბრალებლად- ღაწვზე შობს, მწამს, ცრემლს...

შენ სათუთად კრეფ ზეწრებს- ქვეშ ნაგებს...
კეკლუცად დგები ჩემთან პირისპირ
და რდუნებით გვიშლი ქვეშაგებს-
ნაკეცი- ნაკეცს, პირი- პირის პირ...

და მერე ღელვა,- 
                               ღელვების ფენა...
მერე ლოდინი, თრთოლვით, რინდებით...
მე ახლა ძალმიძს გასწავლო ფრენა...
(მჯერა, უჩემოდ არ გაფრინდები!)

და როს მოვრჩებით ,,თარეშებს სკვერში"-
ავყრით სათუთად გაშლილ ქვეშაგებს!
მე ,,ნალს" ავკეცავ და ჩავდებ სკივრში,
შენ ქარში გაჰფენ ზეწრებს- ქვეშ ნაგებს.

თამთა მუმლაძე ✏