0 0 8
წერილი ნერუს
ჩემთან წვიმებია, იცი?- ნინო!
ჩემთან ცივა... ცივა, მეგობარო...
(ახლა, ალბათ, ჩემზე იცინიო...
ფიქრობ,- ვის შესჩივლებ, მე რომ არო...)
ფიქრი... ბუხარი... და ნეშოები...-
მსურს, ჟამს...
(წაკითხული, ერთი ლექსიც...)
ჰოი, ახლა, როგორ მეშორები...
(სადღაც საათივით- ხუთის... ექვსის...)
ვწერ და უიმედოს (სულ რომ მიშლი...)
მწამს, მე, სიტყვას მომწერ- იმედიანს!
იქნებ, შენ მანიშნო- ვინ მომიშლის,
შუბლზე რომ მატყვია- იმ ერთიანს...
და, თან, ფურცლებს შორის, მათენდება.
წივის წამოშლილი- ყველა ცოდვა...
(ახლა, ისე ურცხვად მახსენდება-
შენგან ხორცშესხმული- ჩემი ბოდვა...)
მაინც, ამ სიშლეგეს არ თმობს სული,
სერზე რომ ჭიხვინებს- იმ ჭაკივით!
ვზივარ კალმით ხელში,-
მარტოსული,
სკამზე მიგდებული პიჯაკივით
და განა დაგქანცავ- დაჩივლებით...
განა, რამეს დავწერ,- ,,ორ-მეტრიანს"...
ცოტა წავიტირე და ჩვილივით
მცივა-
აქ ნოემბრის თორმეტია...
და ეს ქარიც წივის... ალბათ, ჩემობს,
ჩაფიქრებულ თაღებს,- ქარაფების!
განა რამე, მსურდა, ნერუ,-
ჩემო...
განა რამე...
ისე...-
არაფერი...
(ახლა, ალბათ, ჩუმად იცინიო...
ფიქრობ,- ვის შესჩივლებ, მე რომ არო...)
ჩემთან წვიმებია, იცი?- ნინო!
ჩემთან ცივა... ცივა, მეგობარო...
თამთა მუმლაძე ✏