,,წერილი ნერუს..."

ნერუ, მეგობარო, 
                              ვუბრუნდები...
ისევ ვუბრუნდები ქალაქს,- 
                                    წლებით...
უფრო დალხენილი...  უფრო ნებით... 
   (არა, ვცრუობ! ვცრუობ!- 
                                                          იძულებით...) 

მიჰქრის მანქანა და მანქანები
ხან- გაგვისწრებენ, ხან- 
                                            მოგვრჩებიან,
რაღაც, ეშმაკის მრე მანქანებით...
    გზა კი მიუყვება ნორჩებიან-

მზეზე ათქვირებულ ჭვავის ჭალებს.
(ჰოი, დრო იქ როგორ გამეპარა!
ახლა, ველი, მხოლოდ, ავის ჭავლებს...)
    თითქოს, ყინავდა და არ მეფარა,-

ისე მცივა, ისე მაკანკალებს- 
(წვიმას შეფარებულ ლეკვებივით,-
მსგავსად,- რომ დაუსხლტნენ მაგარ ქარებს
და მე გავიტაცე, ლეკებივით...)

მივდივარ... და ვითვლი გზაში, ნორჩებს...-
ბზები... 
            სამი წყება კოპიტების...
   (ისე მეშინია არ გამომრჩეს,
    თითქოს, ბანს მადებდეს კომიტეტი...)

მალე დასრულდება ნოემბერი...
მალე,- ზამთრის სუსხი დამატყდება!
ახლა, ბურუსში ვარ, ო, ,,იმფერში",
თითქოს, აღარ მინდა დამატება

ღვინის. 
     (მანდ გაძლება როგორ მიჭირს...
იცი?!-  
        დეპრესია მემართება...
წამით- ეს კალამიც აღარ მიჭრის...)
  როგორც პაწაწინა, მე, მართვე და 

როგორაც ობოლი თვალისჩინა-
ვხდები, ჰოი, ისე, ნერუ,-
                                                        მდარე...
    
     (ვთხოვე და არ გაით-
  ვალისწინა... 
      ჰოი, როგორ, როგორ ვემუდარე...)

...მიჰქრის მანქანა და მანქანები-
ხან გაგვისწრებენ და 
                                            მე- ვბრუვდები... 
  რაღაც ეშმაკის მზა მანქანებით,
  ნერუ, წყეულ ქალაქს ვუბრუნდები!

---------------------------------------
ალბათ, გაგიფუჭე, ხასიათი... 
ალბათ, ისევ ფიქრობ- ,,მე რომ არო..."
ნეტავ, იქ ვიყო და ცაციათი
გწერდე ამას, ახლა,
                                                   მეგობარო...
თამთა მუმლაძე ✏