ალუბლების სეზონზე

ვზივარ... 
ჰო, მხრებს ვიჩეჩავ...-
(მხრებმა თვალი მოჰკრეს ფთილს,-
ჩანს, ღრუბლებში მომწყვდეულს, სადღაც, წელი უჩანს მზეს...)
რად გინდოდა...- ჰა, რისთვის,- იმ ალუბლებს, რომ ჰკრეფდი?!
ან, მე, რად ჩავიარე- ალუბლების ქუჩაზე...

ივნისია...
ავად ვარ...
     (ჰე, მომხედავს, ვინ, ბეჩავს...)
ქუჩას რად ავუყევი, გადამევლო ეზოზე!
ცეცხლს ვუკიდებ,- ვეწევი...
ვზივარ... 
და მხრებს ვიჩეჩავ-

      ნეტავ, სულ არ მენახე ალუბლების        
      სეზონზე!

ვიფიქრებდი?- 
იქნება, მერე და რა ამბები...-
გაღიმება, ის ერთი, შემიცვლიდა აგრე ნირს?!
     გარეთ საღამოვდება- მსხვილდებიან რამპები
და მე ისე ვილევი, როგორც ტყავი, შაგრენის-

ალუბლისფერ კაბაში...
                     (-ოჰო! აფერუმ არის!)
ალუბლისფერ კაბაში ემსგავსები მიმქრალ მზეს...
სარკის წინ ხარ, უხამებ ფატას და ფერ-უმარილს...

       გადავწყვიტე!-
       ივნისში ვქორწინდები იმ ქალზე!

ვზივარ...
ვწვალობ...
ვფანტავ ფიქრს-
ვიგერიებ ჯარს და მწერს...
ვაგებ კოშკებს, ოცნების,- სახეს სწვდება ალი, ცის...
ჰოდა, ველი ალუბლებს- იმ სეზონზე ჯვარს დამწერს...

       ღმერთო ჩემო,
       აბატმა ჩემი გვარი არ იცის!

                რად გინდოდა...
                ჰა?
                                რისთვის...

თამთა მუმლაძე ✏