ალბათ

წვიმაა ჩემსას და ცის იარა
გაიხსნა...-
           (მაინც დაჰყვა, ხომ, ნებას...)
და შენთან, ახლა, ნაწილს კი არა,
გავატარებდი, მე, მთელს ცხოვრებას!

ვშიშობდი, ახლა...
მჯეროდა და რის...
ვნაღვლობდი შენზე!- მერე და- რა ბევრს...-
  ო, გეგონება, შენ, ალბათ, დარი 
და იმედებით გახსნი დარაბებს

და სწყევლი წვიმას...-
                                              ,,სად არ იარა...
სად არ ეწაფა ტკბილ ტუჩთა შარბათს..."
  
     ო, შენთან, ახლა, საათს კი არა-
მე, მთელს ცხოვრებას დავჰყოფდი, 
                                                                ალბათ...

თამთა მუმლაძე ✏