ორატორი

ორთქლმავალმა მიაკივლა ქალაქებს,
მიჯრით შედრკნენ ქათქათა ვაგონები...

ჩანს, ცხოვრება მოთმინებით ალაგებს,
რაც აღვრიე ჭაღარა, ვა-გონებით

და ბრძოლაში ჩამითრია.
                                                    (ჰეფესტო!)
ფალანგები მრავლდებიან...
                                       (ო, რატომ...)
   (ქატო- იქა, აქა იყოს, ჰე, ფეტვი...-
    ,,კორფუჯიდან" ხმა ეღვრება ორატორს.)

მივაღწიო შუა თებერვალს, ანდა მარტს...
(თებერვალიც, მგონი, ამ წლით კენტ არი.)
     მიზიდავენ, ვით დამუხტულ ანდამატს
     იზიდავენ პოლუსები- კენტავრი

და მაგიდის მოჭრიალე სახსარი.
ვკვდები ახლა,- მიჭირს ისე და თუკი,
ეფარება ზღვა იმედის სახლს სარო-
შორით მოსჩანს უფრო მცირე დადუქი.

   ...არხზე- წყარო და ცაცხვების ტყე არი-
გადასწვდება გადაშლილი მკლავით კორდს.
როგორც ბილიკს- გადაბმული ყევარი,
მზა თითები მიუყვება კლავიკორდს

(ვით არს ქალი, ნაბიჯებით- კაცური.)...

   სიახლოვეს დავიტოვებ ორად-ორს!

ისმის შეშის და თითების ტკაცუნი...
ხმა უწყდება შავ ,,კორფუჯში" ორატორს.

თამთა მუმლაძე ✏