აღსარება

სქელ-ფარდებივით ჩამოვყარე ქუთუთოები.
უკვე მარტია- 
                 გავიფიქრე,-
         მაშასადამე,
ნელ-ნელა ყდისკენ აწყდებიან კუტი თვეები,
ნელ-ნელა ბოლო მოგვეღება მასას- ადამის.

დღეს ჩემი სული, ცარიელი, გემბანს აბია...
სიბნელის მსგავსი, 
            სად ომია, გადის დღე ყაბულს?!
სად ,,შემპყრობელი" შემოაჭდობს ემბაზს, აბიანს,
ჩამომხმარ თითებს,- სანთლებისგან გადინდგელებულს!

და სამშვინველი ისე ღმუის, რომ ვგონებ შია!
ო, ისე ყმუის, ვით უხორცოდ სამტრე ტურები...
როგორც სხეული, რომელ- ძვლების ბოქლომებშია,
როგორც უმტრედოდ დარჩენილი სამტრედურები.

ან, თუნდ ღრუბელი,- როს ჭკუაზე ივლის სიოსი,
როს მალვით სულებს ამოხდიან მზე-დაპირებით...
    და ჩემთვის რჩება ერთადერთი ივლისიოსი-
დღე უარაფრო, ვით არს ზღვების ზედაპირები...

ო, მეზიზღება მე ღრუბელთა იალტიალი!
მსგავსი სიკვდილი...- 
     რა გაიტანს თან ამდენ ცხედრებს...
ფიქრს, აპათია, წლებმა დაღად მიატიალა,
როგორც ჭრილობა- ომის შემდეგ თანამეცხედრე.

მძაგს,- 
დროთა მსგავსად გამუდმებით, 
                                          ო,  მე ვარ ცვლაში!
არ მომგვრის შვებას, 
    ცოტაოდენს...
                    ნუთუ, დროებით...-
     ცოდვა- ცამეტი, ჩატეული 14 მარცვალში...

                     თუნდ ფარდის მსგავსად      
                               დაშვებული ქუთუთოები...

თამთა მუმლაძე ✏