* * *

სულში-   გაზაფხული,
                           ფერი-     გარდა- ცვილის,
                          ,,წამოწოლილ ხეთა" წყება...

მერე- 
დაზაფრული...
მერე- 
გარდაცვლილნი...
მერე მოგონება წყდება.

სევდის თარი- 
                                 ღების,
სიმი- გაღუნული,
იგებს დღეთა დახლა და რჯა!
ბიძის თარიღები,
დროში გაყინული,
იქვე, ბებოს ,,სახლთან" 
დარჩა.

,,სახლი", მე, მახსოვდა,
წლები- ამიწებდა...-
მწამდა მიწა-ჩემი, 
                            უფრთოდ...
ჰოი, ბებოს ხსოვნა,
როგორ მამძიმებდა,
მაგრამ ბიძაჩემის- 
                                             უფრო.

იყო გაზაფხული...
ფერი-   
        გარდა- ცვილის,
,,წამოწოლილ ხეთა" წყება...
მერე- 
დაზაფრული...
მერე- 
გარდაცვლილნი...
მერე მოგონება წყდება.

თამთა მუმლაძე ✏