წერილი ბედისწერას

(მინდა, ჩემივე ხმა ექომ ფაროს...)

ასგზის ,,ჩავიკითხე" სხაპასხუპით,
ხოდა ბოლო გზავნილს, მეგობარო,
ვეღარ ვუპასუხე- საპასუხო!

გავხდი ,,ნაწერების" მომკელი,- მით
მკლავდა თითო ფრაზის ავი კუთხე
და მეც სერიული ,,მომკვლელივით",
ალბათ მეათასედ ,,ჩავიკითხე"!

იქნებ, მოგიბირო, ო, ნებით და
   (გარეთ თებერვლის თვის ეზო დნება...)
ჩემს წინ, თაბახები, გონებიდან
აზრებს გვამებივით ეზიდება...-

სხეულს გზა აცვია და სულს- ლეში...
   (ჩემის, ვისი ითმენს, გარდა, მაგდენს...)
ასგზის, მარად ღია სასულეში,
წერამ, კვამლივით მეც გადამაგდე

და ამოხველებით გულს იწყალებ,
როგორც შეწირული საბატკანე!
  ასეთ ცოდვილიანს თუ იწყალებ,-
  ,,ილი, ილი! ლიმა საბაქთანი?"*...

დამრჩა უღიმილო, იარაღად.
ყრია მოწყვეტილი იმედები...
თუმცა, ბედისწერა კიარა და
ზოგჯერ მოძღვრებიც კი გვიმეტებენ.

არა- სევდის გემებს! არა- ტივებს!
უდანაშაულო დამნაშავის,
მთრგუნავს ეს პოზა და ნარატივებს
ვებრძვი უგულოდ და დამაშვრალი.

მიდი, ხელი მხარზე ,,მომაბჯინე"-
   (ჩემით-  
    მოვიშორე მოლიბრები...)
ახლა ისევ ვდგავარ მოაჯირზე,
როგორც უშიშარი კოლიბრები!

ალბათ იქირქილებ- მე რომ არო...
ისევ შეჩერდები, ოი, ნებით...
ხოდა, შენ ტლანქი ხარ, მეგობარო,
შენი გამაძღარი ოინებით!

      (მინდა, ჩემივე ხმა ექომ ფაროს...)

თამთა მუმლაძე ✏

*,,ილი, ილი! ლიმა საბაქთანი?"-
 ,,ღმერთო ჩემო, რასათვის დამიტევებ მე?"ებრ.