* * *

(და თვლემდა ნება, ისედაც დუნე...)

წარსულზე ფიქრში შთა მომავალი.
შენ ჩემს გონებას ისევ აცდუნებ,
ვით ცელქი ევას შთამომავალი...

გარბიან დღენი, როგორც დღეები,
ამ საუკუნეს მოსდევს მეორე.
ქალაქებს- შუკა, ბილიკს ტყე ებმის.
     (ან განა წავლენ, მოსდევენ თორემ...)

ჩვენ... 
ჩვენ კი ვრჩებით საღათას ძილში
და სიყვარულსღა მოწმობს ეჭვები...
როგორც უწვრილეს სახსართა ძირში
მორჩილად მდგარი ოქროს ბეჭდები.

თამთა მუმლაძე ✏