ჟგლეთი

ჯანღი იზრდება, მზეს გარს ევლება,
          სხვაში შემჩნეული მუნ დირე ვით...

ცაზე გაზაფხულის გაელვება,
თაღმა გადაიცვა მუნდირივით.

სახე მოიშიშვლა- ნაპარსი ვით,
ჟგლეთით* ამოავსო ალაგი და
ეცა თავმომწონე ნაფაზივით
ბუღი- ავარდნილი ქალაქიდან!

  წითელ სახურავებს, ამ ახლებურს,
შავად აშავებდა საწვიმარი
და ხმას, ქრისტესავით ამაღლებულს,
ვეღარ ეთმობოდა სამძიმარი.

წვიმდა...
  (და მაისის აბრეჟე* მის
    თითო გაელვების ყაბულია!)
თრთოდა კანის ზემოთ აბრეშუმის
კაბა, ლოდინი და აბულია*.

თამთა მუმლაძე ✏

* კოკისპირული წვიმა;
* თხზულების შემოკლებით გადმოცემა (ფრნგ.);
* უნებისყოფობა.