Tempus subcinctus

.
         გონი- აბსენთის, 
         მზე შენია, ღამეო, ტყვე და
         ბოლოს ნარჩენი ნაფაზივით,  მწამს, 
         მოუღებდი...

გრძნობა თხუთმეტი წუთებივით გამეოთხედდა,
მსგავსად ხელების,-
სუსხში ჯიბით- ამოუღებლის.
          
                                           (აღარ- დათმენა...)

.
დღენი გარბოდნენ.
              (და მზე ისევ გადავა გორებს...)
ადგილ, ხე- ტყეებს მაგონებდა, 
                                    მთები ადგილ- დევს...
ზამთრის სამი თვე კეცებივით გადავაგორე
და ქორწინების გეგმასავით- 
                        სათუთ ადგილს დევს.

ახლა
  დათბება...

თამთა მუმლაძე ✏