შემოღამება

● 

            ჩამოთოვლილილი, 
            ისე ჩანს, მთები...-
            თეთრი მინის ქვეშ-
                                                 შავი ბაზალტი...

წუხს შებინდება, სავსე ჩანთებით
და ეზიდება ოქროს*- ბაზალეთს.

ჯანღებს მიათრევს ქშენით,- 
                                        ფარს, მძიმეს,
მზე, 
ზედ დღის სევდა უძევს, ,,გონიერს"...
დგას, 
მწუხრის მთვარე, როგორც ბარძიმი,
რიგში, 
წელწვრილი, თეძოგანიერ...

მიერეკება-
                ,,შემო, ღამდება!"
ნადირსაც ტყისკენ ჯარი ურთხმელთა-
    ,,არ ერიდება შემოღამებას,
     შემოღამდება დღესაც უღმერთოდ..."

და თელის ქერქნი, 
როგორც შარვალი,
შემოიკვეცენ წმინდად ,,ავ" კიდეს...
,,იხოცებიან" 
ერთად, სურვილით,
მსგავსად ფილემონ, ვითარც ბავკიდე...

მზე ღრუბლის ქულას,
                  სახით- მუსლინის*,-
შეფარებული, იწვის ბოდიშად...
დგას მთვარის კართან, როგორც მუსლიმი
და ემონება, როგორც ფადიშაჰს!

ო, შებინდება- ნაზი, ქალური!
არ ეპოვება, არ, ბადალი... ო,
ჰგავს ფაფარაყრილ ცხენთა ალური,
ჩრდილთან საომრად მყოფ ბატალიონს!

უცქერს ბაალი* და ისიც წუხილს
მოჰყვება, თითქოს სულ იმად იდგა...

      თითქოს, ქვეყანამ დაისით, მწუხრით,
      დღით შეცოდილი სული მოითქვა...

თამთა მუმლაძე ✏

*მზე;
*ბამბა, ხელით ნაქსოვი ქსოვილი;
*ბაალი- ნაყოფიერების ღვთაება.