იმედით მოვაჭრე

● 

              დაყარა ცამ რკინის ჩელტები,
              ღრუბელთა მზეს თავი მოაჭრეს...-
                                                                      ,,ომია".
 
იმედით ვჩერდები,
მე დახლთან- იმედით მოვაჭრის.

გასაყიდს ფსკვნილივით მარცვლავს და
ჰე, განა მარტო ვარ- 
                              ვართ ჯარი...
მიუგდებს იმედის მარცვალს, თან
,იმედად' ასაღებს ვაჭარი!    

ღრუბლებმა წყეული ცა გადგეს-
ლელეხი დახლებზე უწვეთავს...
,,იქნება, რამეში წაგადგეს..."-
მწირ სასოს მკლავებში უწვენს, თან

აკვესებს ყომრალებს და ჭროღას...
არ უჭრის არც ოქრო, არც ვალი,
პირველთან შეუდგა ვაჭრობას-
მიუგდო იმედის მარცვალი!

დათვივით ბურდღუნებს,- დაჭრილი,
იქ, ზემოთ, ბაქიობს ამოდ ცაც:
,,-წყეული ყოფილა ვაჭარი!
მისხალი, 
იმედის, 
არ მომცა..."

ცრემლები რეშივით ადინა
უსასოთ, 
ვითარცა ზემდეგმა...
არც მე მხვდა...
 იოტის ოდენაც...
და რიგში ჩამოდგა შემდეგი.

ივლისის ცა ცრიდა...
               ცა- ნორჩი.
აგვისტო ბავშვივით მეძახდა...
ო, როგორ შორი-შორს ჩამოვრჩით-
იმედი სადღაც შორს, 
მე- 
დახლთან...

თამთა მუმლაძე ✏