ცეცხლი (მანდაეთს)

● 

                      ნისლთა ერთობა, 
                      დაჩათა ორთქლი
                      და სიცივენი ძვალში ატანენ...

სველი იონჯა და ჩალა- ლორთქო,
შემოხვევიან დამბალ ლატანებს.
რომ სამოსელი ხეთა გალიოს,
ქარი მოჰყვება უკეთეს დუდუნს
და სახურავთა გამხმარ ყალიონს,
ჭადრის ფოთოლთა უკეთებს, თუთუნს.
ჩანს, ცივთა დღეთა აკმარეს წვა მას,
გადაუხდიან რეშით აწ ვალებს-
ცა, გალეშილი, ბორგავს და წვიმას
პაპიროზივით პირში აწვალებს.
თხელი თითები სად არ ატარა
ელვამ, ეწევა, წამს, ღრუბელს, ქაჩალს
(განსაჯეთ,- 
მორცხვი ბავშვი, პატარა,
დედას შიფონის კაბაზე ქაჩავს...)
და ჟვავი- 
ხვატთა ურდოთა* ხვითო,
მოდის... 
სახურავს ქვემეხთა ძეც ღლის...

       თითქოს, საცაა უნდა დახვრიტონ,
        უნდა გაისმას ბრძანება- ,,ცეცხლი!"
                                    
თამთა მუმლაძე ✏

*დამპყრობელი. გადატ.