იცის, ღმერთმა...

დგება ჟამი- შემოდგომის წირვის!
ალბათ, ზარიც ირეკება სადმე...
ახლა, ცივა... ცივა...  
                                           ქარიც წივის
და სად, შენ, ხარ- ღმერთმა იცის!- სად, მე...

უძრაობა უიმედოდ მთანგავს,
მაგრამ ვუძლებ! 
         ვითმენ...
                     ვითმენ... 
                                                      ვითმენ...
და სიცოცხლე, თან არა და თან ჰგავს-
უკვე მკვდარ ზღვას, დადუმებულს,- ვით მე...

  და რაც ჰკლავდა, მას, მფიტავდა მეც- ის...
თითო სევდას არ მარჩენდა, მე, თმა!
   ახლა, შავ თაღს გავედრებდი, მე, ცის...
თუმცა, სად ხარ- იცის, მხოლოდ, ღმერთმა.

თამთა მუმლაძე ✏