,,Autumnus elegia"

ჟინჟლავს, ისევ,-
შემოდგომა ჟინჟლავს...
(ალბათ, ნისლიც შემოდგომას უკმევს.)
და რაც ახლა მემართება,- 
                                             ჟინს ჰკლავს...
მწუხარებაც აღარ ჰქვიან, უკვე!

ვიცი, ახლა,
ისევ ვიცი- სად არს...
(მარამ უკვე, მელოდება, ან ვინ?)

     ვგავარ ღვთისგან მიტოვებულ საყდარს...
     ქარის გარდა, რომ არ სტუმრობს, 
                                    არვინ...-

ჩივის, ისევ, 
უსტუმრობას- კარი.
ალბათ, ისევ ჩემზე იყრის იმ ჯავრს...
  და ვირწევი, როგორც არხევს ქარი-
უმლოცველად მიტოვებულ ხის ჯვარს...

მემართება, ნეტავ, რა, მე, ან მას...
ისევ წვიმა...
        ისევ დარდი იმ ცის...
და რაც ახლა, ჩემს თავს ხდება, ამას,-
მწუხარებაც აღარ ჰქვიან, იცი?..

თამთა მუმლაძე ✏