მოგონება

ისევ უნებურად მომაგონდი,
ფიქრმა ამირია სულის სიმფონია,
ნაზი სიზმარივით შეგნატროდი,
მაგრამ ღამისთვის არ გამინდია.

ტკივილს ვებრძოდი და გული აცუღლუტდა,
თურმე ისევ როგორ ძაან გყვარებია,
სულის გამძლეობა დამიდუმდა,
თურმე ეჭვი მასაც შეჰპარვია.

მორჩა უიმედო დღეების ათლა,
ოხრად მივაგდე, ტკივილები გაწამებული,
საკმარისია უსიცოცხლო დღეების ათვლა,
მოგონებადაც ვეღარ მოხვალ,მე შენ მოგკალი!