ძველი ოთახი

ძველი ოთახი დამწუხრებულა,
თითქოს დაღლილა ამდენის ნახვით, 
ჰაერიც მძიმეა მასში, 
ხნიერი კედლებიც...
ფიქრობს ოთახი, დიახ, ის ფიქრობს...
ამას ვერ იგრძნობთ ახალ სახლში, არ აღიქმება;
მას გადაეცა გრძნობა და გონება სულიერთაგან,
ვისაც მასში უცხოვრია და ისიც
ფიქრობს, იხსენებს. . .
აი, ცოლ - ქმარი დაბრუნდა ისევ სხვა ქალაქიდან,
დიასახლისი ვაზას ყვავილებით
მაგიდის შუაგულში დგამს,
ბავშვი ცელქობს, კატა დარბის,
ფანჯარაში მზე იმზირება,
რაღაცას უღიმის.
მერე სულ სხვა დრო, ბევრი ხალხი,
მდგმურები, ხშირი სტუმრები;
ხანაც ქეიფი, დროსტარება,
ხანაც ჩხუბი,  ხანაც ალერსი. . .
ისევ სულ სხვა დრო. . . ვიღაც მარტოა
ის და ოთახი.
ხან თავის მე-ს ესაუბრება, 
ხან კედლებს, ფანჯრებს;
ან სულაც ვინმე შემოუვლის, ან თვითონ წავა
მთელი ღამით ან რამდენიმე დღით.
მერე კიდევ სხვა..
ოსევ ოჯახი. . . 
და უხუცესი წევრი, მოხუცი,
რომელიც ოთახის კედლებს არა სცილდება
და იხსენებენ სულ ძველ ამბებს ის და ოთახი. . .
ჩუმად ერთმანეთს უზიარებენ,
რადგან სხვა  არავის სცალია მათ მოსასმენად
და მერე ისევ მარტოა ძველი ბინა, ძველი ოთახი,
იგი აზროვნებს, ემოციაც აქვს, ფიქრობს და ფიქრობს,
შეძენილ - შენახულ ინფორმაციას ატრიალებს გონებაში
და თუ ძველი პიანინოს კლავიში აჟღერდა, 
მაშინ ცოცხლდება 
და სუნთქავს მის ბგერებთან ერთად. . .
საოცრად სევდიანია ძველი სახლი,
ძველი ოთახი,
თავის კედლებში ნაგროვები
ემოციებითა და ამბებით; 
ოთახმა იცის, 
ოთახმა ნახა. . .