როდემდის..

როდემდე უნდა ვუძლებდე დარდებს,
ქარის მოტანილს შორეულ მხირდან
საიდუმლოებს ავუხსნი ფართებს,
მშრალი ამოვალ უნდობელ წყლიდან.

და შენც ჩემს გარდა დარდებს მიელტტვი,
ხანაც ანთებულს და ხანაც ჩამქრალს,
შენ ჩემი თავი წყვდიადს მიეცი,
და ეს წყვდიადი მე მუდამ მახლავს!

მე შენზე ვფიქრობ, მაგრამ შენ არ ხარ,
მე იმედი მაქვს კარგად იქნები,
არ ვიცი ვინ ხარ , არ ვიცი სად ხარ
მაგრამ წაგაგავს თეთრი ფიფქები.

და ოცნებები მე შევიფერე,
ამაოდ ავხსნი ყველა ნაფიქრალს,
და შენ შორსა ხარ, მაგრამ ის იცი,
შენ როგორ ავნო ამ ჩემს საფიქრალს

დაბრკოლებები მუდამ მხვდებიან,
წვიმა ეძახე თუნდაც ქუხილი!
ბედნიერება მაჩუქე ვიცი 
მაგრამ მე უფრო შემრჩა წუხილი!

დამე კვლავ ვწუხვარ მხოლოდ იმაზე
ჩემს თავთან მარტო არაფერი ვარ,
მაგრამ ცხადია ერთი სიმართლე,
რომ მე შენს გვერდით ყველაფერი ვარ!

ტატო ბერიაშვილი.