საღამო ეცვა მთვარეს მანტიად ..

საღამო ეცვა მთვარეს მანტიად,
ჩვენს ბედს წინასწარ ჭვრეტდნნენ მისანნი.
შენმა თვალებმა შემოამტვრია
ძვლებმიწყობილი გულის ფიცარი.

არ გემჩნეოდა ბავშვის ასაკი,
ვიდექი შენს წინ პირზე დირეთი.
როგორც ღვთისმშობლის ხატთან წასაკითხ
ლოცვას-იმ დღიდან გიზეპირებდი.

მე გიყურებდი, შენ ხრიდი თვალებს,
როგორც ყურძენი, როცა ხელავენ.
დაგვერქმეოდა ვფიქრობდი, მალე,
მე მონა ღვთისა, შენ კი მხევალი.

დრომ კი, უგულომ, თოვლსა და თქეშში.
ვერ გაგიღვივა გულში მარცვალი.
შემომატოვა ფიქრები ხელში
და შენი თავი გამომაცალა.