წეროები

ბელა ჩეკურიშვილს

ჩვენ ერთ მწკრივში ვართ ჩაბმულები
და ისე მივფრინავთ.
მივფრინავთ დარსა თუ ავდარში;
მივფრინავთ იმ მიმართულებით,
რომელიც ერთხელ ავირჩიეთ,
მაგრამ სად? - ზუსტად არც ვიცით;
მივფრინავთ,
რადგან გული
იქით გვეწევა.

მივფრინავთ  და, გვინდა - არ გვინდა,
უნდა ვიფრინოთ;
მივფრინავთ დღისით თუ ღამით,
მივფრინავთ ძილში თუ ღვიძილში;
მივფრინავთ მზეში თუ ქარიშხალში
და გზა და გზა გვცვივა ბუმბულები.
გვცვივა გულის წინწკლები და ცრემლებიც გვცვივა.

ჩვენი ბუმბული, ჩვენი გული, ჩვენი ცრემლები
ცვივა დაბლა
და ეფინება იმ ქვეყანას, რომელიც ყრუა,
ბრმაც არის და გულგრილიცაა -
ჩვენს მიმართ და ჩვენნაირთ მიმართ.
მაინც მივფრინავთ
მივფრინავთ და სხვანაირად არ შეგვიძლია...

და აი, მომხვდა!... ფრთა მეტკინა - გვესვრიან კიდეც?...
თუ უბრალოდ, დავიღალე და მეჩვენება?...
მეტკინა და მომიტევე - სიმაღლეს ვკარგავ.
სიმაღლეს ვკარგავ,
მაგრამ ვცდილობ, არ დავეცე - არ ჩამოვვარდე,
შენ კი გთხოვ: ძალა მოიკრიბე და წინ გადადი -
ჩვენი მწკრივი არ შეკრთეს და არ აირიოს;
წინ გადადი -
მე უკან მოგყვები...

ხარება