ბროწეულის ყვავილი შემოდგომისას

ბუნებრივი,
მაგრამ  ჩვენთვის სტიქიური მოვლენები  –
ანომალია !..
რის შემდეგაც აღარ შერჩათ ხეებს ფოთოლი
ისე, როგორც ჩვენ დავკარგეთ
ავბედითი დროის გამო
დროცა და ვინმეც.

დგანან ხეები.
გადარჩენილი, მაგრამ უკვე
უგაზაფხულო
და ზაფხულწართმეული ხეები დგანან
და მაინც ჰყოფნით გულუბრყვილობა,
რომ კიდევ სცადონ
და კვირტები კიდევ ერთხელ გამოიტანონ,
თუნდაც ახლა –
გვიან, უდროოდ…


და ბროწეულზეც იფეთქა ყვავილმა,
წითელმა ყვავილმა!
იფეთქა თითქოს ნაგვიანევ სიყვარულივით.
იფეთქა არა მაინცდამაინც
ნაყოფისთვის – ბაგეების და გემოსათვის,
არამედ უფრო
თვალისათვის, გაოცებისთვის!..

და მერე რა,
თუ მართლა გვიანია?
მერე რა,
თუ ესეც ამაოა? –
დაე,  ყველაფერი
სევდიანი ღიმილით დასრულდეს!..