მისია

მოსრესილ, ცივ თითებს ვაკისრებ მისიას,
ვერ ვიტყვი ახალს-თქო, თუმცა კი ახლებურს,
ამ თითებშუა ხომ დღედაღამ იწვიან
ნერვები, და მაინც, დაუმცდარ საყვედურს
ვგრძობ ხელისგულების უფერულ ფეთქვაში,
პატრონიც არ მეთქმის, აღარც მათ მსახური,
ფიქრია და ისიც მხოლოდ ორ ფერად შლის
ცხოვრებას. სხვა რაა წმინდა და მაცდური.