ქვის სიმარდე

ისე იღიმოდი,
თითქოს მზეს ალღობდი წამით
ისევ იღიმოდი,
ბაგეს იღვენთავდი ნამით

შენით შეძრულ გონთა რამით
ფიქრებს ვიბერებდი ღამით,
წამით შეკრულ წარბთა ხამით
სევდის წოლას ვგრძნობდი კალმით.