იდუმალი ელენე

ხატავს უფუნჯოდ, ხატავს გულში, ხატავს ფიქრებში
ქალი უმანკო, ქალი უფრთო, ქალი ფიფქება;
სადღაც შორს ჩემგან, მიუსვლელში, მარად სიზმრებში,
ხატავს, როდესაც ფიქრიანი ქარი იწყება.

ხატავს იდუმალს იდუმალი ქალი ელენე;
ძველი ყოფისგან გამოძერწავს სრულიად ახალს.
ელენე, სად ხარ? წარმოსახვას ძლიერ ეძნელე;
ამ სტრიქონებს კი მაინც შენი ფერება ახლავს.

იმედიანად გადაჰყურებ ნაცნობ ბილიკებს
და მათი ცქერით გებადება სულში ფიფქები.
ხატავ ერთ მგოსანს, თავად მუზა ხატავ შენს პოეტს,
ხატავ და ისევ იდუმალი ხდება ფიქრები.