სიზმარი

სიზმარში ვნახეუცხო ქვეყანა,
მთელი თავისი ავლადიდებით,
ედემის მსგავსი ბაღებითა და
ფირუზ მთებით და მწვანე მინდვრებით,

ლურჯი მდინარის ნაპირს ეფინა,
ყვავილთა გუნდი ნაირფერებით.
მსურდა ყველაფრის ხელის შეხება,
ვეღარ ვძღებოდი მათი ფერებით.

იქვე ჩანჩქერი დუღდა რძესავით
და შემდეგ დაბლა ველზე წვებოდა,
ირგვლივ მწვანე ტყე იდგა მდუმარედ,
სუსტი სიოც კი არსად კრთებოდა,
ხოლო ჩანჩქერი, გალაღებული
ჩქეფდა და რაღაც ამბავს ყვებოდა.

ვიჯექი ტყის პირს, ყვავილებს შორის
და რაღაც მშვიდი გრძნობა მიპყრობდა.
ტყეში მფრინველნი გალობდნენ ტკბილად,
გამოღვიძება აღარ მინდოდა.

ამ დროს უეცრად, რაღაც უცხო ხმა
ჩამესმა ყურში და უცებ შევკრთი,
მაგრამ იმდენად სასიამოვნო
იყო თავად ხმა და მისი ტემბრი,

რომ მე დავმშვიდდი და მთელი გრძნობით,
მივუგდე ყური იმის საუბარს.
მან მოკლედა სთქვა თავის სათქმელი
ბევრი ბაასი მას არ გაუბამს,

მითხრა გამომყევ, სხვა რამ გაჩვენო
და მე გავყევი მას, როგორც ცხვარი.
დაბალი გორა გადავიარე
და როცა მარჯვნივ ვიბრუნე მხარი,

უცებ გავშეშდი, რადგან საოცარ,
მშვენიერ ქალაქს მოვკარი თვალი.

ვინც მომიყვანა ის სადღაც გაქრა,
დავრჩი მარტოკა ქალაქის ახლოს.
მახსოვს კარგა ხანს ვზვერავდი ქალაქს,
რა დრო გავიდა ის კი არ მახსოვს.

გამოჩნდა ხალხის მცირე კრებული,
საუბრით ჩემსკენ მოიჩქაროდა,
ქალაქში არსად იდგა სასახლე,
თუმც იყო ბევრი პატარა ოდა.

მოვიდნენ ჩემთან და ვით სასურველ
სტუმარს, სუყველა ღიმილით შემხვდა.
მე გამაკვირვა მათმა სიკეთემ, 
უბრალოებამ და სათნო მზერამ.

მიმიპატიჟეს და მე მივედი,
ვნახე ქალაქი - მცირე სამოთხე - 
მე საოცარი ვნახე ქალაქი
და ეს ამბავი დღემდე მაოცებს.

იქ არსად იყო ციხესიმაგრე,
არც ჯარისკაცი ქვეყნის დამცველი.
ლამაზად ნაგებ კოხტა სახლებთან,
ირგვლივ მოსჩანდა ყვავილთ ბაღები.

არავის ჰქონდა შემოსარტყული,
თავის ეზო მაღალი ღობით.
ცხოვრობდა ყველა ერთი მეორის,
სიყვარულით და ერთურთის ნდობით.

მოხუცებს ჰქონდათ აქ დაფასება,
ყველა გამვლელი მათ ქუდს უხდიდა,
დიდი პატივით მოიკითხავდნენ,
მოწიწებით და სიყვარულითა.

მათ მეც მიმიღეს დიდი პატივით,
კეთილი სტუმრის იცოდნენ ფასი,
არ დაუკლიათ პატივისცემა,
მასვეს ძმობის და სიკეთის თასი.

აქ არსად სჩანდა ბიუროკრატი,
თავის სასახლით და დიდი ღიპით,
უსიამოვნო ამაყი მზერით,
შავფანჯრებიან - განიერ ჯიპით.

არც ჩინოვნიკი არ ჩანდა არსად,
რომელიც მუდამ ჭკუას გვარიგებს,
თვითონ კი ყიდის ამ ჩვენ სამშობლოს
საკუთარ კლანს და ოჯახს ამდიდრებს.

აქ მხოლოდ იყო კოხტა სახლები,
მწვანე ეზოთი, ვარდის გუნდებით,
ხეხილიანი ბაღების ჩრდილით 
და მოკირწყლული მწვანე ქუჩებით.

მაგრამ მთავარი იცით რა იყო?
თვით ხალხი იყო მშვიდობიანი.
ხანდაზმულები პატივდებულნი,
ახალგაზრდები ზრდილობიანი.

აქ არვინ იყო დამწუხრებული,
ყველას ბაგეზე ღიმილი კრთოდა,
ერთიმეორის სიყვარული და
ერთიმეორის იმედი ჰქონდათ.

და მომაგონდა მე ჩვენი ყოფა,
ნაგავით სავსე ჩვენი ქუჩები,
დამწუხრებული სახეები და
ბოქლომ გაყრილი რკინის ჭიშკრები.

უცებ შევწუხდი, თითქოს ვიღაცამ
დიდი ქვის ლოდი ჩამიდო გულში,
ასე ვიყავი ალბათ კარგა ხანს
და კვლავ იგივე ხმა მესმა ყურში:

აი ხომ ხედავ, თუ რა იოლი 
ყოფილა, თურმე მშვიდი ცხოვრება,
ამას სჭირდება სიყვარული და 
ერთი მეორის მიმტევებლობა.

თქვენ კი რატომღაც თქვენს თავში შობეთ
გაუტანლობის გრძნობა ველური,
ერთურთს არ ინდობთ, ხოცავთ და ძარცვავთ
თქვენი გული კი უფალს ენდურის.

ხომ კარგათ ნახე როგორ ცხოვრობენ,
ერთი - მეორის ძმობით და ნდობით?
თქვენ კი ერთმანეთს სიცოცხლეს უსპობთ
სიძულვილით და გაუტანლობით.

გამომეღვიძა და მე დავღონდი,
არ მომერია თვალებზე რული,
რა იქნებოდა ჩვენც, რომ გვეცხოვრა
ამგვარი ძმობით და სიყვარულით?