ძველ საქართველოს ველი

აქ ტირის ზეცა, აქ ტირის ხენი, გულმკერდ ნალეწი ვდგავარ ძველ საქართველოს ველი, ვდგავარ და მაწვიმს ზეცა, მზე არ მინახავს რა ხანს, გული მილბება წყენის, მაინც ველი და ვდგავარ. ძველ საქართვროს ველნი ვგრძნობ რომ იბრწყინებს მარად, მიწას ვკოცნი და ცრემლით ვასველებ თესლებს მდიდარს. ყვავილობის ხანს ველი, მხოლოდ  ველი და გელი, საქართველო მოდის იქნება ომი, ლხინი, გულმკერდ ნალეწი ვდგავარ მე ბრწყინვალებას ველი.