საწუთროს ვუძლებ შენითა!

საწუთროს ვუძლებ შენითა!

დარდებს ვიგლეჯავ გულ-მკერდსა,
ნისლი მწვერვალზე სრიალებს,
შენი თვალებიც ვერ შველის,
ამ გულში ქვეყნის იარებს.
სულო, რად სტირი? მაფერე
ფერი, სინათლის ნათლული
და დამანახე ქვეყანა,
უეკლოდ მზისკენ წასული.
ვხედავ ვარსკვლავნი ნათობენ,
გულს ვერ წამლობენ ნატყვიარს,
ენას ვერ სცდება სიტყვებად,
რაც ჩემს ტანჯულ სულს ატყვია.
რატომ არ მესმის ყიჟინა?
ან ლხინი საამურია,
ნუთუ მთას ძველი სილაღე,
ჩემსავით არა სწყურია.
დიდთან დიდი ვარ, უბრალო,
პატარასთან კი პატარა,
თუმცა მუხთალმა საწუთრომ,
ჯოჯოხეთშიაც მატარა.
ახლა ამასღა ვჩივივარ,
სხვას წყენით ვიტყვი არასა,
ვახ, რომ ვერაფრით ვერ ვშველი,
ხალხის დარდსა და ვარამსა.
სახეს ვიწმინდავ ცის ცრემლებს,
და ვმღერი ვითარც ზღვის გედი,
სანამ ოცნება დამკარგავს,
გზას იკვლევს შენი იმედი.
მივალ მოუმკელ ბილიკებს,
ციდან ნამქერი ეშვება,
და დარდით ნაშალს ცრემლს ვუწმენდ,
ხალხის მწუხრსა და თენებას.
სიკეთის მქმნელსა შევხარი,
სუსტს ვანუგეშებ რწმენითა,
იმედით ვუმზერ მომავალს,
საწუთროს ვუძლებ შენითა!