არსი

რა უცებ გასულა ამდენი წელი,
გაუჩინარდა ჩვილური ლაღობა;
მე თვითონ მიკვირს,ახალს რას ველი,
თუ მხოლოდ ისმის სიმწუხრის გალობა.

ეს ჰანგებია,რაც მამოძრავებს,
გრძნობებს ლექსების სტროფებში ვაფრქვევ;
სიყვარულია,რაც აგვამაღლებს,
ცხოვრების არსს მე ტრფობას ვარქმევ.

რა არს ამ სოფლის იდუმალება?
არავინ იცის,თვით ღმერთმაც მაღლა;
კითხვაზე პასუხი სად იმალება?
ალბათ გამოთქვამს ეს ცის კამარა.

მაგრამ მხილებას არა აქვს აზრი,
არ გვძალიძს ხალხსა ცხოვრების შეცვლა;
ამ მიწას ღმერთმა უბოძა არსი,
ის არის,ვინც ეს სამყარო შექმნა.

მაშინ მივუყვეთ მდინარის დინებას,
ვნახოთ ადამში რა ბედი სახლობს;
როდესაც შევწყვეტთ უაზრო გინებას,
მაშინ მივალთ სიმართლესთან ახლოს…