5ივლისი

დღეს  ხუთი არის,გავიდა ეს თვეც,
შენი ერთგული კი მაინც დავრჩი;
მაგრამ მე კიდევ ვიხსენებ იმ დღეს,
ჩემს ცხოვრებაში როდესაც გაჩნდი.

მაშ დაიკავე გულში ადგილი,
სხვას რომ არავის დაუკავია;
არა ყოფილა ტრფობა ადვილი,
როდესაც წასვლა გარდუვალია.

ეს ზღვის თვალები ისევ ღელავენ,
შენს დანახვაზე ინთება ალი;
თუმცა კი მზერას ვერა ბედავენ
და ირიზება ყმაწვილი ქალი.

კვლავ ლექსებს გიწერს და უმზერს მთვარეს,
მას რომ გაანდო რითმები შენზე;
იმედი ჰქონდა-ეტყოდი რამეს
და ოცნებობდა შენს ტკბილ სიტყვებზე.

სიზმრად მოსულმა მოხჰვიე ხელი,
შეაშრე ცრემლი,ჩახჰედე კრძალვით;
ის კი ფიქრობდა:„რამდენ ხანს გელი,
რამდენ ხანს ვიწვი გრძნობების ძალით…”

დამჭკნარ წალკოტში რომ შემოხვედი,
შთაბერე სული გამომშრალ ვარდებს;
მაგრამ ახლიდან როცა მოხვედი,
მაშინ უპოვე ადგილი დარდებს.

იარეს თვებმა ვითა წამებმა,
ან კიდევ წლებმა…და ისევ მალვით;
შენ მევლინები ოცნების ღმერთად
და მავიწყდება გოდების ჟამი.

ახლა კი წავალ მუზებით ხელში,
ცისფერ ნისლებში გავქრები ისევ;
ეს გული შენთვის ძგერს დაღლილ მკერდში
და იყინება წასვლა რომ გიწევს…