ზამთარი

ზამთარია,თეთრ სულს თოვლი მოსავს,
კვლავ მომყვება სევდიანი ლანდი;
ვერ ვაჩერებ გულის ჭმუნვა-მოთქმას,
ნეტავ რძისფერ ნისლში გავილანდო.

მსურს შევღებო არემარე ცისფრად,
ოცნებებით ვსულდგმულობდე ისევ;
ვეღარ ვიტევ,ღმერთო,ამდენ რისხვას,
გამიშუქდეს იქნებ გზები მყისვე.

იმედებით მივყვებოდე ბილიკს,
იისფრობდეს მოღრუბლული ცა.
ანარეკლში შევცქეროდე ღიმილს,
ილაჟვარდონ თვალებმა,ვით ზღვამ.

ისევ ინათოს ჩემში მზის სხივმა,
ზაფხულის სიომ შემაჟრიალოს;
შეწყდეს ნატანჯი ქალწულის გმინვა
და სერაფიმებმა შემიფარონ.

გამოიდაროს ავდრიან სულში,
იხარონ გულში ყოჩივარდებმა;
გაქარწყლდეს ტკენა დაღალულ წლულში,
იაროს წყენამ,ვით მოჩვენებამ…