უსიყვარულოდ

რემარკის წიგნს ვკითხულობდი წუხელ,
ყოველ სტროფზე ვიხსენებდი მას
და ცრემლებით ივსებოდა გუბე,
რომ უერთება ერთბაშად მტკვარს.

უსიყვარულოდ,ცხოვრება არ არს,
მის გარეშე არ დგება ზაფხული.
უსიყვარულოდ, ვარდი არ ყვაობს,
სიცარიელით ივსება გული.

ნეტავი ყველა ფლობდეს ამ ვარდს,
რომელსაც დავარქვით ჩვენ “სიყვარული”,
ნეტავი ყველა გაექცეს დარდს,
რომლითაც ცხოვრობს ყველა ერთგული.

როს აყვაბდება ვარდებით ბაღი,
სიყვარულის სურნელით სავსე;
მაშინ გაქრება უკლებლივ დარდი
და მოგვშორდება ჩვენ კაეშანი…