არაგველებო

გულის ფეთქვა იქცა ცეცხლად,
გაიძახის„კმარა,კმარა!”
ზვირთ ტალღები იწყებს ღელვას,
შფოთვა ისმის მარად,მარად!

ტანის ხორცი იქცა ფერფლად,
გაიფანტა ალაგ-ალაგ.
ყაყაჩოთა სისხლი ფერდად,
შეღებილა ველი ლალად.

არაგველთა ხსოვნა დაგვაქ,
დავანთეთ სანთელი ალად;
ლადოს სტროფებს ფასი არ აქვს,
ბედი ქართლის-არის ტანჯვა…

ბედნიერი გახლავთ ერი,
აგვაოხრა მტერთა ხმალმა;
ერთი დაგვრჩა-რწმენა ღმერთის,
ენა,სული,წმინდა ძალა.

შევესწრებით ალბათ იმ დღეს,
როს ბორკილებს მოგვხსნის „ფარა”;
დამენახოს ნეტა შემწე,
ვინც გაუხსნის აზატს კარებს…