კვალი

ჩემსა გრძნობებსა მე მივენდობი,
მაგრამ მაინც ვერ აღვწერ კალმით;
ცარიელ ქუჩას რომ მივუყვები,
მხოლოდ მზის სხივი მომყვება მგზავრად.

დღეს მზე ანათებს,აცხუნებს ძლიერ,
მაგრამ მაინც ვერ ალღობს გულსა;
მე ხომ მყინვარი დღედაღამ მიძგერს
და ქარიშხალი აქროლებს სულსა.

ერთი სურვილი მაქ-არ გამეღვიძოს,
ვიყო სიზმრების მონა აწ მარად;
ასტრალში გავიდე და ვერ გავიქცე-
ეს ფიქრი დამყვება მზისით და ავდრად.

რად დავიბადე ამა ქვეყანად?
ვფიქრობ მე ამას, დილას და ღამეს.
რა არს ჩემი ბედი-მოვკვდე უქნარად?
თუ აწ დავტოვო რაიმე კვალად?

თუ უნდა დავტოვო,კარგი,დავტოვებ,
ამ სტროფებს ვუძღვნი ქალღმერთთა ძალას;
მათ გავუზიარებ ჩემს სიმარტოვეს
და რითმებს აწი გავატან ქარსა...