პოეტი

პოეტი იღვიძებს ღამის საათში,
მისი მოახლე კი გახლავთ მთვარე;
რამდენი სევდა არის მგოსანში,
რომელიც გადააქვს ლექსების ჰანგზე.

ელეგიები,ლექსები,ბგერები,
მუსიკა არის ყოველი სტროფი;
ეს პლანეტები და ვარსკვლავები,
რომლებზეც წერენ ასეთი ტრფობით.

სიყვარული,სიხარული,სინანული,
ემოციებია მათი კალამი;
თუნდაც გული ჰქონდეთ აწ გაყინული,
იმედი იქნება მათი წამალი.

სევდა,სიმწარე,სასოწარკვეთა,
რომელიც გაისმის ტაეპის ბოლოს;
თითო მათგანის გამომჟღავნება,
რათა გავიგოთ პოეტი რას გრძნობს.

მაგრამ ბევრ ჩვენგანს მაინც არ ესმის,
შემოქმედების ვნებების,განცდის;
როდესაც კაცი თავისთავს ებრძვის,
როს კაცი ხედავს რაღაცა აჩრდილს.

ნეტავი ბოლოს ყველამ გაიგოს,
მარადისობა პოეტის არსის;
და ხალხმა„ბრავო!”წამოიძახოს,
რათა იხილოს ღიმილი ხალასი…