კვამლი

შემოდგომა დადგა,   
იასამნისფერი
ღამით კვამლი ცეკვავს
გარეთ ქარი მღერის

გადასხვანაირდა
უცხოდ ყველა ქუჩა
აისარკა გზაზე,
ვინ რას გადაურჩა

უსიცოცხლოდ დარჩა
ვისაც ღვიძავს ისევ,
ზოგჯერ ვტირი, მაგრამ
ასმგას სხვისას ვისმენ

ნარინჯისფრად ხარობს
უძველესი სევდა,
ყოველ სეზონს ყველა
ასეთ აზრს დადევდა,

მაგრამ ჩემი სევდა
ფერებშიც ვერ ვნახე,
რა აზრი აქვს, ვისვრი
კუჭში ამ ვენახებს,

რომ ლოთობით ლოთობს
არემარეს ყველა,
ზოგი მხოლოდ ვყარვართ,
ზოგი ნელა-ნელა

შემოდგომა წავა
ერთ ამოსუნთქვაში,
ღამით კვამლის სუნი
და წარსული კვამლში 

დაველოდოთ ზამთარს, 
სულ გამაქროს იქნებ
გუშინ დავიბადე
და დღეს კალამს ვიქნევ

სულ პირველი გრძნობა
ისევ მენატრება
არ დამავიწყდები,
არ დამავიწყდება