ალაზნის მიღმა... საქართველოში!

რამდენჯერ ცრემლით დაუწყია თვალის გახელა, 
თუმცა ძარღვებში დარდმა გენი ჯერ ვერ ჩახუთა! 
ძნელია, როცა საინგილო ჰქვია სახელად 
და ვერ იბრუნებს ისტორიულ ჰერეთს - საკუთარს... 
დროის დინებამ ამოხია მატიანედან, 
განგებამ დააკაბადონა, როგორც წიგნაკი. 
-იცით? -იწყება საქართველო სწორედ აქედან, 
ჰოდა ვალია, გავუფრთხილდეთ! ამის მიღმა კი 
წყალს წაუღია უდაბნო და მთები - ხრიოკი! 
მინდა სოფელში ბერიკაცი მიწას ბარავდეს, 
მერე ბოსტნიდან (საღამო ხანს) პაპა იობის 
მეზობლის ბავშვი საზამთროს და კიტრებს პარავდეს. 
ღამით კი ლოცვით მიდიოდეს ბებო ხატებთან 
და უფალს მშვიდად გათენებას ეხვეწებოდეს... 
და ცხელი ცრემლი, ნაოჭიან, ფერმკრთალ ღაწვებთან 
დაგუბებული, ჟონავდეს და სულში მწვდებოდეს.
სანატრელია! მენატრება სოფლის მთა-ველი, 
შორიდან მესმის მშობლიური კუთხის ნანინა. 
ქვეყნად გამჩენო, დაკარგული ყველა მტკაველი 
ნეტავი, პეშვით სამშობლოში მომატანინა! 
ჭრილობებს სულზე ჩუმი ლოცვით გაიმთელებენ, 
დაუბრუნდება ბაირაღი ჰერელ მედროშეს... 
იქართველებენ!.. ძველებურად იქართველებენ 
ალაზნის მიღმა... გასხვისებულ საქართველოში!