რაც თავი მახსოვს
რაც თავი მახსოვს (მეცამეტე წელს) რამდენი ქალამანი გაცვითა მიწამ? მიწა,რომელიც ერთ დროს მაჭმევდა ახლა უჭირისუფლო საფლავივით ამოთხრილია და დასტირის ჩიტებს - ფრთამოტეხილებს და ზოგჯერ ფხიზლებს ჟონგლიორივით ისვრიან ნიღბებს თითქოს ცამეტი მარადისობას ჰგავდეს - დრაკონის აქერცილ კანზე ოქროს საწმისის პატრონს შვილები უწყლოდ ეხოცება ხაოიან ენას კი ცეცხლივით ანთებს... ანათემა გახუნებული სიმართლის ნაცვლად თავის თავს აცვამს მინიატურულ ჯვრებზე, მინიმალიზმი- ეკრანის მომცრო პრიზმაში ატევს მეორე განზომილებას, სილუეტები ელექტრონულ ბალახთა სასთულმებს უმელოდიო სიმღერის მსგავსად უმღერის,აბალახებს და მიერეკება ჩუმად უფსკრულში და ზედ ასვენებს საფლავის ლოდებს... განუწყვეტლივ ისმის სიყრუე ძვლებში, ფერთა სიწმინდე - სიბნელის შიგნით მოსჩანს გვირაბი უსასრულო მარადიული ნათელით, რომელიც ჩვენმა მშობლებმა ვერ გამოშიგნეს, ვერ იქმნა ნათელი სულის თავისქალათა ძვლებში... ჩვენ რა ვქენით ან რას ჩავიდენთ ჩემს დროშას გაეცრიცა ჯვრები - მინიატურული მოქალაქე ვდგავარ პროტესტის შუაგულში და ვფიქრობ რა შეუძლია პატარა ადამიანს დიდ ძალასთან... თუ კი სამშობლო სიტყვებად ცვდება - რატომ ვერ ძღება შვილების ჭამით ბოროტი მამა?!... 2025
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი