პოეტი

პოეტი მხრებით ეზიდება 
ქვისფერ ოცნებას,
თან რეალობა 
ქვისფერია,სხვა არაფერი.

პოეტი ხელით ერკინება 
თითქოს ცხოვრებას,
თან რეალობა
ცხოვრებაა,თან ემძიმება.

პოეტი თვალით ემზირება 
ხალხმრავალ ქალაქს,
თან რეალობა
ქალაქია,სულ ხალხისფერი.

პოეტის ბაგეს ესიტყვება 
მრავალი ფრაზა,
თან რეალობა 
სიტყვებია, სხვა არაფერი.

პოეტურ გულს ვგრძნობ 
ქვისფერ ოცნებით,
თითქოს ცხოვრებდეს
ხალხისფერ ქალაქს.

პოეტურ გონით,
ჩემი სიტყვები, 
მრავალი ფრაზით,
ქალაქში დამაქვს...

ჟანა ანანიძე