ენდი ძიძავას ბენეფისი -მსახიობის ახდენილი ოცნება (ინტერვიუ)

„სიმართლის მოსმენას ხომ გავურბივართ ხოლმე ადამიანები? ამიტომ შიშით რა თქმა უნდა, მაგრამ მაინც მუდამ კრიტიკის მოლოდინში ვარ. მტკენია თუ არა? რა თქმა უნდა კი და საკუთარი თავისთვის უამრავი კითხვა დამისვამს ამ ტკივილის შემდეგ. "დაიმსახურე თუ არა ეს ტკივილი? იქნებ განწყობის თეორიით (არა უზნაძისეულით რა თქმა უნდა :))) ) გატკინეს?". მოკლედ დაუსრულებლად ვეძიები ხოლმე, წამალივით, ასეთ შემთხვევაში კითხვებზე პასუხს. მტკენია კი და გარკვეული პერიოდის შემდეგ საკუთარი თავისთვის მარტოდ დარჩენილს მითქვამს, მიღიარებია, რომ ეს ჯანსაღი პროცესია. გაჭირვებით, მაგრამ მაინც ასე მითქვამს. ჯანსაღია, აბა როგორია პროცესი თუ კი შემოქმედებითი ჯგუფი ახერხებს და კრიტიკოსის ყურადღებას იქცევს. ესე იგი ცოცხალი ხარ, ესე იგი ქმნი, ქმნი ისეთ რამეს, რაც მსჯელობის საგანი ხდება. ეს პროცესი გარდაუვალია, ზოგს მოეწონება, ზოგსაც არა, ზოგი მიგიღებს და ზოგისთვისაც მიუღებელი იქნები. ასეთია ჩვენი პროფესია და კრიტიკას, ვფიქრობ, თამამად უნდა შევხვდეთ. ცუდად ალბათ მაშინ არის საქმე, როცა არაფერს გეუბნებიან. თუმცა აქაც ხშირად მიფიქრია, რომ ასეთ შემთხვევაშიც ზოგჯერ სცოდავენ კრიტიკოსები. არ ვიცი, შეიძლება ვცდები და ეს მხოლოდ ჩემი ეჭვებია. სიჩუმე მსახიობს ანადგურებს, ალბათ რეჟისორსაც. ამიტომ როგორი მწარეც არ უნდა იყოს სათქმელი, ყოველთვის ჯობია ითქვას.”,-ამის შესახებ ენდი ძიძავამ „ნეიშენ ჯორჯიასთან“ საუბრისას განაცხადა.

 _ქალბატონო, ენდი როგორ ფიქრობთ რა სიამოვნებას იღებს მაყურებელი თეატრისგან?

_თეატრში მოსულმა მაყურებელმა "კათარზისი" უნდა განიცადოს, ამ ცნებას არისტოტელე განმარტავს თავის პოეტიკაში. რომ არა ხელოვნების სხვადასხვა სფეროები, ალბათ ცხოვრება მოსაწყენი იქნებოდა. თეატრში მოსულ მაყურებელს, რომელსაც პროდუქტს ვთავაზობთ, ნეგატივით (დრამით ან ტრაგედიით) ან პოზიტივით (კომედიით) ცოტახნით მაინც უნდა დავავიწყოთ თავიანთი პრობლემები. თუ კი სპექტაკლიდან მიღებული ემოციები სახლამდე მაინც მიჰყვება მას (ამ რთულ პერიოდში, ირგვლივ ყველას პრობლემა აქვს), ჩათვალეთ რომ საქმე გაკეთებულია შემოქმედებითი ჯგუფის მიერ. ცოტახნით მაინც საკუთარი თავიდან გამოსვლა, ყველაფრის დავიწყება და გმირების ცხოვრებით ცხოვრებაა ის სიამოვნება რაც უნდა მიიღოს თეატრში მოსულმა მაყურებელმა.

_რამდენიმე დღის წინ, ქუთაისში, მესხიშვილის სახელობის დრამატულ თეატრში თქვენი 55 წლის საიუბილეო საღამო ჩატარდა. რამდენად კმაყოფილი ხართ ამ დღით?

­_თვითკრიტიკა ყოველთვის ხელს მიშლის ყველაფერში, მაგრამ ამ დღეს თვითკრიტიკამაც მიიძინა ჩემში და თავად მიკვირს, რომ ამ დღით კმაყოფილი დავრჩი.

_ქალბატონო, ენდი საიუბილეო საღამოსთან ერთად თქვენ „ბენეფისი“ გქონდათ. ჩვენს ქვეყანაში  ბენეფისის ტრადიცია მივიწყებულია, გვიამბეთ, საიდან დაიბადა ეს იდეა და როგორ განახორციელეთ?

_ბენეფისები მე-20 საუკუნის მიწურულს გაქრა და მოიშალა. 19 წლის ვიქნებოდი, როდესაც მესხიშვილის სახელობის სახელმწიფო დრამატულ თეატრში იმ დროისთვის საქართველოს დამსახურებული არტისტის, დღეს კი უკვე საქართველოს ვარსკვლავის, ქალბატონი ევა ხუტუნაშვილის მოკრძალებული ბენეფისი ჩატარდა, ჟამიაკის "ბატონი ამილკარით". ის დღე ჩემთვის სამახსოვრო აღმოჩნდა. მას შემდეგ ხშირად ვფიქრობდი რომ გარკვეულ ასაკში მეც ვითამაშებდი ბენეფისს.

_ანუ, ბენეფისის იდეა ახალგაზრდობაშივე დაიბადა ...

_ასე გამოდის, დიახ. ვფიქრობდი ხოლმე ბენეფისზე და განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც საიუბილეო თარიღები (40,45,50 წლები) ახლოვდებოდა. 50-ის რომ ვსრულდებოდი უფრო თამამი გავხდი ჩემს ფიქრებთან... თუმცა... სამწუხაროდ 5 წლის უკან 2-3 დეკემბერს (თუ სწორად მახსოვს) ტრაგედია დატრიალდა თბილისში და ამ ტრაგედიას 2 ახალგაზრდა ყმაწვილის სიცოცხლე შეეწირა... დათუნა სარალიძე და ლევან დადუნაშვილი... რა ბენეფისი...

_ანუ გამოდის, რომ 50 წლის იუბილეზე გინდოდათ რომ ყოფილიყო ბენეფისი, მაგრამ არ გამოვიდა.

_მომხდარმა ფაქტმა ჩემზე ძალიან იმოქმედა, ძალიან... დათუნა და ლევანი ჩემი შვილის ტოლები იყვნენ... სასოწარკვეთილი ვიყავი ამ დღეებში. მაგრამ... მაგრამ 4 დეკემბერს, სოციალურ პლატფორმაზე შემთხვევით სტატუსი აღმოვაჩინე. ჩემი ყოფილი სკოლის დირექტორი (ქ. ქუთაისის მე-14 საჯარო სკოლის დირექტორი - ნონა ჩუბინიძე) სტატუსს აქვეყნებდა, რომელიც თხოვნით მიმართავდა საზოგადოებას დახმარება გაეწიათ, გამოფენის ორგანიზებაში, იმავე სკოლის პირველკლასელი ნიჭიერი მხატვარი ბიჭისათვის. სიმბოლურად მომეჩვენა ეს ამბავი, ეგრევე მივწერე ქალბატონ ნონას, რომ სიამოვნებით დავეხმარებოდი ამ ნიჭიერ ბავშვს და სასწრაფოდ ქუთაისში გავემგზავრე. შევძელით (ნონა ჩუბინიძემ, ზეკო ხაჩიძემ და მე) და ორ დღეში, ლადო მესხიშვილის სახელობის სახელმწიფო დრამატულ თეატრში, 6 დეკემბერს, გამოფენა გავმართეთ. სხვათა შორის სწორედ იქედან ამეკვიატა თეატრთან დამშვიდობების აზრი, დღემდე ასე ვფიქრობ. ფიქრები, ფიქრებად რჩება და მე ისევ თეატრში ვრჩები.

_ვფიქრობ თეატრი თქვენნაირი მსახიობის დაკარგვაზე მყისიერ უარს განაცხადებდა ...

_არ ვიცი. არამგონია. ჩემი თეატრიდან წასვლით არავის არაფერი დააკლდება :))). ისევ მე დავრჩები "დაზარალებული", ზუსტად ვიცი, მაგრამ იქაც თავს ვიმშვიდებ, წასვლის შემთხვევაში თუ კი საჭირო იქნები დაგიძახებენთქო. ეს ჩემი ფიქრებია მხოლოდ და მეტი არაფერი. ყველაფერთან ერთად "ცნობა სამსახურიდან", ხომ აუცილებელია საქართველოში (და არა მარტო, ბევრგან წარსადგენად :)))... ) რა თქმა უნდა ვხუმრობ. თუ კი თეატრში გარკვეული სეზონები მსახიობი არარეალიზებადია მხოლოდ იმიტომ რომ არაფერი ხდება მასში, ეს სხვა პრობლემაა. თუ არა და, როდესაც აქტიურად იდგმება პიესები და ვერც ერთი რეჟისორი მოგიაზრებს "ნედლეულად", რომელიც პროდუქტის (სპექტაკლის) შექმნისთვის აუცილებელია, უნდა წავიდეს მსახიობი თეატრიდან. უხერხულია, უსაქმურად, თვიდან თვემდე ხელფასის როგორც პენსიის ისე ლოდინი, მით უფრო უხერხულია ხელფასების ზრდის მოთხოვნები.

_ქალბატონო ენდი, ბენეფისის თემას დავუბრუნდეთ. უფრო კონკრეტულად, რომ გვიამბოთ ამ დღისა და იდეის შესახებ ...

_თუ საიდან მოდის ეს სიტყვა ჩემს მეხსიერებაში უკვე გაგანდეთ. ბენეფისი ფრანგული სიტყვაა, რომელიც ერთ-ერთი მონაწილე მსახიობის პატივსაცემად გამართულ წარმოდგენას ნიშნავს. ბენეფისი "მოგება და სარგებლობაა", სწორედ ეს მოგება მაინტერესებდა. მოგებული თანხა კი ფონდისთვის მინდოდა.

_რა ფონდზეა საუბარი?

_მარტოხელა სოციალურად დაუცველი დედების დახმარების საქველმოქმედო ფონდი, რომელიც ამ დღისთვის დარეგისტრირდებოდა. ჩემს მიერ ბენეფისზე გამომუშავებული თანხა (ვიცოდი ინტერესი იყო იმ სპექტაკლის მიმართ, რომელსაც მაყურებელს ვთავაზობდი. ბილეთები ცოტა უფრო ძვირად გაიყიდებოდა, ვიდრე ჩვეულებრივ დღეებში) პირველი შენატანი იქნებოდა ამ ფონდში. ყველა ის ადამიანი კი რომელიც ამ ბილეთს შეიძენდა, ნებით თუ უნებლიედ ამ ფონდის პირველი შემომწირველი გახდებოდა. სწორედ ამიტომ იყო სპექტაკლის ჩვენება 6 დეკემბერს დაანონსებული ბენეფისად.

_რა პიესა ითამაშეთ და რატომ იყო მის მიმართ განსაკუთრებული ინტერესი?

_ეს არის ალექსი ჩიღვინაძე პიესა "მარინა რევია", რომელიც ფოთის ვ.გუნიას სახელობის სახელმწიფო თეატრში დაიდგა. მე მიწვეული მსახიობი ვიყავი ამ სპექტაკლში. სპექტაკლი წარმატებული აღმოჩნდა. თეატრალურ პრემია დურუჯზე, ის ორ ნომინაციაში იყო დასახელებული: საუკეთესო სარეჟისორო ნამუშევარი (რეჟისორი ნ. ჩიკვაიძე) და საუკეთესო მსახიობი ქალი. მე ამ წლის თეატრალურ პრემიის დურუჯის გამარჯვებული გავხდი, ნომინაციაში საუკეთესო მსახიობი ქალი. ქუთაისში ეს სპექტაკლი აინტერესებდათ ვიცოდი, მეც მომეცა საშუალება (თეატრებმა შემიწყო ამაში ხელი, როგორც ლ.მესხიშვილის სახელობის სახელმწიფო დრამატულმა თეატრმა, ისე ვ.გუნიას სახელობის სახელმწიფო თეატრმა) მეჩვენებინა მათთვის ეს სპექტაკლი. გვიან მივხვდი რომ ბენეფისის დაანონსება ნაადრევი იყო, მეგობრებმა არ მირჩიეს ფონდის საკითხის საჯაროდ გახმოვანება, ფონდიც ამიტომ აღარ დარეგისტრირდა იმ დღეს. დარჩა მხოლოდ ბანერზე მიწერილი სიტყვა ბენეფისი.

._ვფიქრობ, თქვენ ამ იდეებს სამომავლოდ აუცილებლად განახორციელებთ ...

_აუცილებლად, უკვე ვმუშაობთ ამ საკითხზე.

_ქალბატონო, ენდი საბოლოოდ როგორ დასრულდა თქვენი ბენეფისი და როგორი იყო ქუთაისელი მაყურებლის შეფასება?

_საბოლოოდ ბილეთები აღარ გავყიდეთ და მაყურებელი მოვიწვიეთ. 3 დღეში, მეგობრებთან ერთად, ვეცადეთ სასიამოვნო გარემო შეგვექმნა სტუმრებისთვის. საკუთარი ხელებით ვაკეთეთ ყველაფერი. ჩემი ენერგია ფიზიკურმა შრომამ წაიღო. შიშმაც შემიპყრო შევძლებდი თუ არა დაღლილი სპექტაკლის თამაშს. მოლოდინი დიდი იყო, დიდმა სცენამ მგონია რომ ჩაყლაპა სპექტაკლი. მაგრამ საბოლოო ჯამში არაჩვეულებრივი დღე გამოვიდა, სადაც იყო ბევრი თბილი სიტყვა და ზღვა სიყვარული, რომელსაც ხან ვიჯერებ და ხანაც არა, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ წამალივით მჭირდება იგი.

_ქალბატონო, ენდი რამდენი წელი გავიდა რაც სცენაზე დგახართ?

_არ ვითვლი წლებს... შეგნებულად არ ვითვლი. 15 წლიანი პაუზა მქონდა. ამ პაუზამ როგორც შემდეგ მივხვდი, დამანგრია. თავიდან დავიწყე ყველაფერი. მიჭირდა ძალიან, კოლეგები მეხმარებოდნენ. განსაკუთრებით აღვნიშნავ გიორგი სიხარულიძეს, რომელმაც ნდობა გამომიცხადა, რწმენა დამიბრუნა და ერთად ბევრი საინტერესო ნაშრომი დავდეთ. დრო დამჭირდა, მაგრამ ამ დრომ შედეგიც მოიტანა და შეფასებებიც წამოვიდა. შეიძლება ვინმეს გაეღიმოს ამ ბოლო წინადადებაზე, მაგრამ შეფასება მსახიობს გაცილებით მოტივირებულს ხდის და პირადად მე არ მრცხვენია ამის ხმამაღლა აღიარება.

_გეთანხმებით, სწორედ ამიტომ გამოვიდა თქვენი საიუბილეო საღამო განსაკუთრებული ...

_სხვათაშორის ჩემს ასაკში საიუბილეო საღამოებზე საუბარი მაღიმებს. ვარსკვლავების გახსნაც კი ჩემთვის ზოგჯერ მიუღებელია. ნინელი ჭანკვეტაძეს საიუბილეო წელი ჰქონდა წელს, მას არც საღამო ჰქონია და არც ვარსკვლავი გაუხსნია, არადა ის ქართული თეატრის ნამდვილი, კაშკაშა ვარსკვლავია.

_თუმცა, ქალბატონო, ენდი ვარსკვლავი ხომ მაყურებლისა და მათგან წამოსული შეფასებებიდან გამომდინარე იხსნება?

_არ ვიცი, არ მსმენია ამაზე, ვიცი რომ ვარსკვლავის გახსნა ოფიციალურ დონეზე წყდება. თუმანიშვილის თეატრის დასისი უმრავლესობა (დავიწყებ ისევ ნინელი ჭანკვეტაძით, ზურა ყოფშიძე, გოგა პიპინაშვილი, ნინო ბურდული, რუსუდან ბოლქვაძე, მზია არაბული, გია როინიშვილი, გია აბესალაშვილი, ზაზა მიქაშავიძე და სხვები) ხალხის მიერ აღიარებული ვარსკვლავები არიან. ხიბლში მაგდებს მათი თავდამბლობა. რომელიმე მათგანს რომ უფლება მიეცა საკუთარი თავისთვის, მათი სახელები და გვარები დღეს ზუსტად ვიცი ქვის ფილაზე ამოტვიფრული ჩაშენებული იქნებოდა მათივე თეატრის მთავარ შესასვლელთან. ბენეფისი კი, როგორც მოგახსენეთ სხვა რამეა.

_თქვენ ზემოთ აღნიშნეთ, რომ ბენეფისის მზადების პროცესში ყველაფერი თავად, მეგობრებთან ერთად გააკეთეთ. მაინტერესებს თეატრში მსახიობებისთვის და მაყურებლისთვის შესაფერისი გარემო არ არის?

_ზეაღმატებული განწყობა, რომელიც ატმოსფეროს მოაქვს, თამამად შემიძლია ვთქვა რომ ჩემმა მეგობრებმა და მე თეატრში მოსულ მაყურებელს იმ დღეს დავახვედრეთ.

_ქალბატონო, ენდი თქვენ სერიალში - „ჩემი ცოლის დაქალები,“ „ჩიკას“ დედის როლს - „ნანუნას“ თამაშობდით. როგორ ფიქრობთ სერიალმა მეტად პოპულარული გაგხადათ?

_მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი გმირისთვის ბევრი სერია არ იწერებოდა უნდა ვაღიარო, რომ სერიალმა გაცილებით ცნობადი გამხადა. ვისარგებლებ შემთხვევით და მადლობას გადავუხდი ყველას, ვინც მომიაზრა სერიალში.

_როგორც თეატრის მსახიობს სერიალში მორგებული როლის შესრულება გაგიჭირდათ? და საერთოდ თეატრის მსახიობს კინოსა თუ სერიალში თამაში უძნელდება?

_თეატრისა და კინოს მსახიობი, დიპლომში ჩვენი პროფესია ასეა აღნიშნული. სწავლის პროცესში, როდესაც სტუდენტები ვიყავით, კამერასთან მუშაობის გამოცდილება ნახევარი საათიც კი არ გვქონია. თავდაპირველად ბევრი ჩემი თაობის მსახიობი ამ სერიალში კამერასთან შეშინებული მეჩვენებოდა. ჩემი დაკვირვებით ისინი თეატრალური ხერხით მუშაობდნენ. ბევრმა მათგანმა მოახერხა და გათავისუფლდა კამერასთან. ვფიქრობ, გმირის სერიალში ხშირად გამოჩენის გამო. ჩემს გმირს კი ეს ფუფუნება არ ჰქონია. მე ვერ შევძელი კამერასთან გათავისფულება და საკუთარი თავით სასტიკად უკმაყოფილო ვარ. უფრო მეტიც, იმდენად შევშინდი რომ იმ სერიებს, სადაც ჩემი გმირი ჩანდა საერთოდ არ ვუყურებდი.

_თუმცა, ჩემი აზრით, როლის შესრულება მაყურებლის სიყვარულით ფასდება. თქვენ ძალიან ბევრს უყვარხართ. ამიტომ ვფიქრობ, ეს როლი შედგა ...

_მაყურებელი ზოგჯერ კეთილად გვატყუებს, მსახიობებს ეს ძალიან გვჭირდება. ხშირ შემთხვევაში ამის მოსმენა მეც ძალიან მსიამოვნებს, მაგრამ... ყველამ იცის შეძლო თუ არა, კარგი იყო თუ ცუდი. ყველას მადლიერი ვარ.

_იმედია არ გამიბრაზდებით თუ გეტყვით, რომ როგორც ერთი რიგითი მაყურებელი ნამდვილ ცხოვრებაშიც  „ნანუნას“ გამსგავსებდით, მგონია რომ ეს როლი კიარ მორგეთ არამედ თქვენი ცხოვრებისეული როლია ...

_სწორედ 6 დეკემბერს გაიხსენა ჩემმა პირველმა პედაგოგმა, ავთანდილ სახამბერიძემ: "მოზარდებში პირველად რომ შემოვიდა კოპლიანი კაბით და თმა გადაწეული, დავინახე თუ არა ვთქვი რომ ხატია მყავდა." ნოდარ დუმბაძის "მე ვხედავ მზე"-ში ხატია ვითამაშე. ზოგადად ასეა, რეჟისორი ყოველთვის ეძებს მსახიობში მისთვის სასურველ, ამა თუ იმ, პიესის გმირს. ამით იმის თქმა მინდა, რომ შეიძლება მართლა იყოს ნანუნასეული რაღაც ჩემში.

_ანუ, თქვენ ამბობთ რომ რეჟისორის ინსპირაცია მსახიობია?

_არა, მე ვამბობ რომ რეჟისორის ინსპირაცია მსახიობისადმი გმირია. თუ კი რეჟისორს არა ჰყავს მსახიობი, რომელიც მისთვის სასურველ გმირს განასახიერებს, ის უბრალოდ არ ჰკიდებს ხელს იმ პიესას, რომელშიც მისი გმირია. რეჟისორებთან ვმეგობრობ და ვიცი რასაც ვამბობ.

_რეჟისორებთან მეგობრობა მათ სპექტაკლებში მონაწილეობაში ხელს არ გიშლით?

_აქამდე მიშლიდა. პანდემიის დროს უმოქმედობამ გამაგიჟა და ამ სიგიჟემ გამათამამა. ჩემი დიდი ხნის მეგობარს, წარმატებულ რეჟისორს, ამჟამინდელ მიხეილ თუმანიშვილის სახელმწიფო დრამატული თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელს, ვანო ხუციშვილს, დავუკავშირდი და ვთხოვე დამხმარებოდა. ცუდად ვიყავი, რომ არა დეპრესია ვერ გავბედავდი და ვერ ვთხოვდი ვანოს დახმარებას, ისიც მიმიხვდა. ბევრი ფიქრის შედეგად პიესაც იპოვა. გაოცებული დავრჩი, როდესაც მასალა შემომთავაზა. ეს იყო ანდრეას ფლურაკისის "მედეას ბურკა". ვანო ხუციშვილისთვის და ჩემთვის ეს იყო ექსპერიმენტი, პერფორმანსის ფორმაში მოყვანილი მონო-სპექტაკლი, რომელიც დიმიტრი შევარდნაძის სახელობის ეროვნული გალერეის ერთ-ერთ დარბაზში გაიმართა. მეორე ჩემი მეგობარი რეჟისორი, რომლის პიესაშიც ვითამაშე, ახალგაზრდა და ნიჭიერი საბა ასლამაზიშვილია. საბამ თავის სპექტაკლში, მოლიერი-პუშკინის "დონ ჟუანი", მონაწილეობა შემომთავაზა (გამაოცა ამ წინადადებით) და მეც ცხადია სიამოვნებით დავთანხმდი. და აქვე უკვე აღვნიშნე ის, რომ ჩემს მეგობარს, გიორგი სიხარულიძეს, განსაკუთრებული წვლილი მიუძღვის ჩემს შემოქმედებაში. რეჟისორებთან ვმეგობრობ, მაგრამ გაგაკვირვებთ და ამ სამი ადამიანის გარდა არც ერთთან არ მითამაშნია.

_საბა ასლამაზაშვილის აღნიშნული სპექტაკლი თეატრალურმა საზოგადოებამ კრიტიკულად შეაფასა. მათ შორის მეც, როგორც რიგით მაყურებელსა და ჟურნალისტს ჩემეული შეფასება მქონდა. სტატიაში თქვენზეც ვსაუბრობდი. ვფიქრობ საბას დებიუტმა ერთადერთი რაშიც გაამართლა ეს იყო ის, რომ ეს ყველაფერი გამოცდილებად ღირდა. თქვენ რას ფიქრობთ ამ საკითხთან დაკავშირებით?

_უნდა აღვნიშნო ის, რომ საბა ძალიან პრინციპულია და ეს თვისება მასში ძალიან მომწონს. ის წააგებს თუ მოიგებს, ზუსტად იცის რა უნდა. ვფიქრობ ეს ყველაფერი გამოცდილებად ღირდა. მან იმ დღეს შეძლო ის, რასაც ვერ შეძლებს ბევრი. თუმცა, მინდა გითხრათ რომ როგორც მეგობარს მუშაობის პროცესში ბევრ სხვა რამეს ვურჩევდი.

_საინტერესო მსახიობი ხართ ...

_დიდი მადლობა. რა ვიცი... ვცდილობ ჩემი ინდივიდუალურობა (თუ კი ასეთი მაქვს) მუდმივად შევინარჩუნო. ჩემთვის ნებისმიერი როლი დიდი იქნება ის თუ პატარა მნიშვნელოვანია.

_მეც გეთანმხებით პატარა როლითაც შეიძლება დიდი სიტყვა ითქვას ...

_რა თქმა უნდა, მე ასეთი შემთხვევაც მქონდა და სწორედ იქ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ მთავარია მაყურებელს შესაფასებელი მასალა მუდმივად მიაწოდო.

_ყოფილა კრიტიკა, რომელსაც ძალიან გაუღიზიანებიხართ?

_არ ვიცი, ახლა ასეთი არაფერი მახსენდება, მაგრამ ისეთი კრიტიკა რომელსაც ტკენა მოუყენებია ნამდვილად იყო. თუმცა არაფრის თქმას ტკენა სჯობია, სიჩუმე მსახიობს ანადგურებს.

_ვფიქრობ, ზოგჯერ კრიტიკაც აუცილებელია ...

 _ცხადია, უბრალოდ ამის დაბალანსება უნდა მოხდეს. მუდმივმა ნეგატიურმა შეფასებამ შესაძლოა მსახიობი სცენასაც კი ჩამოაშოროს.

ესაუბრა, ზუკა ნემსაძე