მითიური ეფემერა

მთვარის ჩრდილი ტიტანურად ცისფერია,
მნათ ბურანში, ღვინოს მასმევს დიონისე,
ლურჯ საფლავებს შეარიგებს სიო, ისევ, 
ზღვის ქაფიან ზეცას ერთვის ისტერია.
 
ძვლიან ქარში ქალწული დგას ცისიერი, 
მოტრფიალე ბადაგს მასმევს როიალი,
იქნებ, ტუჩებს მომარიდოთ ფროილაინ,
ეროტიკის გემო ვიგრძნე მისმიერი.
 
შემომესმა ტატნობიდან მისტერია,
თვით მინერვას, თურმე უხმოდ უტირია,
რაიც მმოსავს, ჰერკულესის მუნდირია,
კომეტური ტალღებითურთ მიფრენია.
 
მსურს, მრისხანედ ამოვაშრო გლოვის წყარო,
ქარიშხალი ღელვით უკრავს ვიოლინოს,
ნუთუ შევძლებ, ლაჟვარდ ცაზე ვირონინო?!
ვუხმობ ამურს, ეროსივით უმოწყალოს.
 
როგორ ვნატრობ დაღალული, ამბროსიას,
როს შემმოსავს უგრძნობელი ცრემლი, წვიმის,
ჩონჩხის ტყიდან არტემიდეს გლოვა ისმის,
ჯულიეტას თვითმკვლელობა, რა დროსია.
 
ვულკანური გოდება ქრის ღამეული,
პლანეტიურ ფატუმს მჩუქნის პოეზია,
არესული ბანგის ჯარი მომესია,
ქიმერების ზღვისფერ ბინდში გახვეული.
 
კუპიდონი ასაფლავებს ქრიზანთემას,
შენთვის ვწერე მითიური ეფემერა,
სიყვარული ბახუსივით მომეფერა,
მზის ამბორი მზითევივით ინათება.
 
მასინათლებს ტალღისფერი ჰელიოსი,
პენელოპე თავს დამადგამს დიადემას,
ვუკლანუსი მთისქვეშიდან იბადება,
ყვავილებით ვეზიარე ელისიონს.
 
მელანდება ჩონჩხისფერი ალბატროსი,
მონატრებას შეველევი, როგორც გნოლი,
ოლიმპოზე დასამარდა ჩემი ცოლი,
ძვლისფერ ქარბუქს შეანელებს თანატოსი.